Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem (Lb 6,22-27).

Wszystko, co ma początek, ma także i koniec. Mszę świętą, tuż po Komunii świętej, zamykają obrzędy zakończenia. To najkrótsze z obrzędów.

Ogłoszenia

Po Modlitwie po Komunii ksiądz może przekazać kilka ogłoszeń. Zazwyczaj jest to przypisane tylko do niedzielnych Eucharystii. Jest to ważna kwestia dla danej wspólnoty czy też parafii. Można przekazać informacje, zapowiedzieć i zaprosić na wydarzenie, bądź akcję, która ma miejsce w parafii. Ogłoszenia mają również charakter, oprócz czysto informacyjnego, wspólnototwórczy. To, co wydaje się nam banalne, jest również istotne w budowaniu świadomości wspólnoty, która gromadzi się w tym kościele. Często jedno zdanie, mądrze sformułowane, jest w stanie uświadomić zgromadzonym, że tworzą jedną rodzinę. A w erze tak wielkiej dezinformacji i życia w świecie opinii, nie faktów, ogłoszenia, które słyszymy w kościele na zakończenie zgromadzenia liturgicznego, mogą nabrać nowego znaczenia, jeśli tylko są właściwie przygotowane.

Tuż przed błogosławieństwem jest możliwość, aby było słowo końcowe. W tym słowie może być zachęta, aby światło, które wypływa z dzisiejszej celebracji, towarzyszyło nam przez cały dzień oraz aby oświetlało wszystkie sprawy, które są naszymi obowiązkami codziennymi, i ludzi, których dane nam jest spotykać.

Błogosławieństwo

Istotą obrzędów zakończenia jest błogosławieństwo. Zaczynamy od wezwania: "Pan z wami". Ma ono wielorakie znaczenie. Najpierw to oświadczenie, że Pan Jezus jest z nami. Na zakończenie celebracji uświadomienie zebranym, że kończymy zgromadzenie, a mimo to Jezus dalej jest z nami i nam błogosławi. Błogosławieństwo jest dziełem samego Jezusa. Zapewne kojarzymy, że rodzice robili nam krzyżyk na czole, albo nawet po dzień dzisiejszy to czynią. Jest to przestrzeń tzw. sakramentaliów, czyli aktów, których może dokonać każdy człowiek dla uświęcenia swojej codzienności, pracy i swojego życia. Ale błogosławieństwo kapłana, a tym bardziej na koniec Liturgii, jest łaską samego Pana, który działa przez ważnie wyświęconego kapłana.

Można też spotkać się z taką praktyką u "wierzących", że po Komunii świętej, albo tuż przed ogłoszeniami, wychodzą z kościoła, nie czekając na błogosławieństwo. Wynika to nie z braku wiary, ale często z braku świadomości, czym jest błogosławieństwo.

Błogosławieństwo znane jest już w Starym Testamencie. W Księdze Liczb czytamy: "I mówił znowu Pan do Mojżesza tymi słowami: «Powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecie im: Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem. Tak będą wzywać imienia mojego nad Izraelitami, a Ja im będę błogosławił»" (Lb 6,22-27). Błogosławieństwo Aaronowe w historii narodu wybranego było praktykowane w kulcie świątynnym, synagogalnym, jak również u chrześcijan w pierwszych wiekach. Tak weszło do liturgii i po dzień dzisiejszy jest formą błogosławieństwa uroczystego. Jest także obecne we wspólnotach reformowanych, zbudowanych przez Lutra, Kalwina i Zwinglego. Nazwane jest przez badaczy najpiękniejszym świadectwem izraelskiej pobożności i Bożej serdeczności.

Życzyć dobrze

Błogosławieństwo jest wypraszane od Boga. To On jest źródłem siły, dawcą życia i Tym, który to życie podtrzymuje i po-mnaża. Bóg wypełnia nasze prośby. Zrealizowanie się błogosławieństwa zakłada wspólnotę z Bogiem i życie przy Nim. Błogosławieństwo otrzymujemy na mocy zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa. A sam znak krzyża czyniony przy wymawianiu trynitarnej formuły: "Niech was błogosławi Bóg wszechmogący: Ojciec i Syn i Duch Święty" jest odwołaniem się do Bożego porządku sprzed grzechu pierwszych rodziców, kiedy to Bóg określał stworzenie jako dobre. Widać to w rozumieniu słowa: błogosławić to znaczy życzyć dobra, życzyć bycia dobrym temu, kogo błogosławimy.

[...].