Śnieg w sierpniu, a do tego w Rzymie, to fenomen. Choć tajemnica naszego odkupienia dokonała się w Jeruzalem - i tam jest najwięcej pamiątek po Jezusie i Maryi, to Rzym jest drugim takim miastem, które stało się centrum chrześcijaństwa.

Bazylika Matki Bożej Śnieżnej jest najstarszą świątynią poświęconą Matce Bożej i dlatego nazywana jest "Większą" (Santa Maria Maggiore) - w odróżnieniu od innych późniejszych rzymskich świątyń dedykowanych Matce Bożej.

Należy do czterech tzw. bazylik większych Rzymu, które każdy pielgrzym nawiedzał w Roku Świętym, jeśli pragnął uzyskać odpust zupełny. Znajduje się ona przy starożytnym centrum Rzymu, nieopodal dworca Termini, na niewielkim wzgórzu Eskwilinie. To w tym miejscu 5 sierpnia 352 r. rano, mimo upału, obficie spadł śnieg.

Śnieg w środku lata został zapowiedziany kilku różnym osobom. Papież Liberiusz (352-366) ujrzał we śnie Matkę Bożą, która poprosiła go o wybudowanie świątyni ku Jej czci na miejscu, które sama wskaże. Kiedy w sierpniowy poranek spadł śnieg na wzgórzu eskwilińskim, sam papież - jak podaje legenda - miał własnoręcznie narysować na śniegu projekt świątyni.

Kilka miesięcy wcześniej Matka Boża przyszła we śnie do rzymskiego patrycjusza Jana i jego małżonki. Ci bogaci bogobojni ludzie czynili wiele dzieł miłosierdzia, ale nie mieli dzieci. Maryja obiecała im potomka, ale poprosiła, by w zamian za to na miejscu, które wskaże - a którego znakiem będzie śnieg w środku lata - wybudowali dla Niej świątynię.

Dzięki staraniom zarówno papieża Liberiusza, jak i majątkowi tej rzymskiej rodziny, na wskazanym przez Maryję wzgórzu powstał pierwszy na świecie kościół Jej poświęcony. Na pamiątkę tego wydarzenia każdego roku 5 sierpnia bazylika pokrywa się białymi płatkami róż, które sypane są z kopuły świątyni na znak wielu łask, które spływają na ludzi za Jej wstawiennictwem..

Najprawdopodobniej na samym początku w tym miejscu powstała jedynie niewielka kaplica poświęcona Bogarodzicy. Obecną bazylikę zaczął budować kolejny papież, Sykstus III, rok po zakończeniu Soboru w Efezie. Bazylikę budowano w latach 432-440 i nadano jej tytuł Matki Bożej. Świątynia, która powstała na miejscu wybranym przez samą Maryję, miała podkreślić niezwykłe miejsce Maryi w Kościele.

Świątynia była wielokrotnie przebudowywana i łączy w sobie wiele stylów z różnych epok. Obecnie jej zewnętrzny kształt przypomina raczej pałac niż świątynię, jednak sakralny charakter nadaje jej romańska dzwonnica uchodzącą za najwyższą w Rzymie (ma aż 75 m wysokości) oraz antyczna kolumna ze świątyni poświęconej Maksencjuszowi, na której umieszczona jest figura Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus z XVII w. Majestatyczny sufit wewnątrz bazyliki przyozdobiony jest złotem, które przywiózł Krzysztof Kolumb ze swojej pierwszej podróży do Ameryki. Wnętrze bazyliki podtrzymywane jest przez kolumny, które jednocześnie dzielą kościół na nawy boczne i ukazują piękno starożytnej kultury, pochodzą z pogańskiej świątyni poświęconej rzymskiej bogini Junonie.

Sacra Culla

Bazylika Matki Bożej Większej kryje w sobie niezwykłą relikwię, zwaną Sacra Culla - fragment żłóbka Pana Jezusa. Relikwia ta przechowywana jest tam od 650 r. Pierwotnie znajdowała się ona w Betlejem w bazylice Narodzenia Jezusa, ufundowanej w 326 r. przez św. Helenę - matkę cesarza Konstantyna. Kiedy jednak w skutek najazdów Persów i muzułmanów cenna relikwia była zagrożona, ówczesny patriarcha Jerozolimy Sofroniarz postanowił oddać relikwię do Rzymu. Do Wiecznego Miasta przybyła w 642 r., a po kilku latach papież Teodor I postanowił umieścić ją w bazylice Matki Bożej Większej w specjalnej kaplicy-grocie. Przez wiele lat pielgrzymi nazywali nawet tę bazylikę Santa Maria ad Presepe, czyli Świętej Maryi przy Żłóbku.

Świątynię oraz kaplicę ze żłóbkiem wielokrotnie przebudowywano, a relikwiarze zmieniano. Dziś możemy zobaczyć zachowane relikwiarze z IV, XVI i XIX w.

Obecnie, podobnie jak w innych rzymskich bazylikach, są one pod ołtarzem głównym i prowadzą do nich niewielkie schodki. Przed wejściem do tej części stoi pokaźna figura papieża Piusa IX, który zdaje się adorować cudowne relikwie. To on odnalazł relikwie i sprowadził je znowu na dawne miejsce, gdyż relikwia zaginęła w niejasnych okolicznościach w 1848 r. [...]