On bowiem tej nocy... wziął chleb..., błogosławił, łamał i rozdawał swoim uczniom, mówiąc: "Bierzcie i jedzcie..." Podobnie po wieczerzy wziął kielich..., błogosławił i podał swoim uczniom, mówiąc: "Bierzcie i pijcie... To czyńcie na moją pamiątkę" (III Modlitwa Eucharystyczna).

Te słowa zapewne są znane. Możemy je usłyszeć podczas Mszy świętej. Ale powoli i po kolei. Msza święta (vel Eucharystia, vel Najświętsza Ofiara, vel Uczta Eucharystyczna) jest niczym innym jak wykonaniem polecania Jezusa, skierowanym do uczniów: "To czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22,19). To wydarzenie albo raczej ciąg zdarzeń: męka, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, co do których nie ma wątpliwości, że stały się jednym wydarzeniem Jezus uczynił narzędziem odkupienia całego świata.

Pascha Pana

Opis ostatniej wieczerzy, obecny u każdego ewangelisty, poprzedza wydarzenia otwierające człowiekowi drogę zbawienia. Pamiątka ostatniej wieczerzy i następujące po niej zdarzenia stają się centrum głoszenia apostolskiego, a następnie misji całego Kościoła: "Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazuję, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę»" (1 Kor 11,23-25). [...]