Przychodzę jedynie, o Matko,
aby Cię kontemplować (...)
Ponieważ Ty jesteś kobietą raju
dawną, zapomnianą czułością...
Paul Claudel, Dziewica w południe

Czasem naszą pobożnością maryjną rządzi przekonanie, iż Maryja, tak licznie obsypana tytułami i przywilejami, niewiele ma wspólnego z grzeszną ludzkością. Zdaje się, iż dogmat o Niepokalanym Poczęciu, którego uroczystość niedawno świętowaliśmy, tylko pogłębia tę przepaść, jaka jest między nami a Matką Boga. Gdzie przecież nam, tak słabym i kruchym, podatnym na pokusy, do Tej, która jest Najczystsza i bez grzechu? Spróbujmy odpowiedzieć na to pytanie.

Łaska z Krzyża

Ogłoszony w 1854 r. przez papieża Piusa IX dogmat głosi, iż Najświętsza Maryja Panna "od pierwszej chwili swego poczęcia - mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego - została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego". Piękno Maryi, jej Niepokalaność to owoce Męki Chrystusa. W ten sposób obdarzona pełnią łaski (gratia plena) Maryja zostaje ustrzeżona od wszelkiego zepsucia grzechem. Kontemplując Maryję, wpatrując się w Jej święte oblicze, widzimy Arcydzieło Łaski. Czy jednak to szczególne wybranie Dziewicy z Nazaretu nie oddala Jej od nas? Nie stawia na niedostępnym ludziom piedestale? Oczywiście, jak pisał w swym traktacie św. Ludwik Grignion de Montfort, życie Maryi jest tajemnicą, której poznanie Bóg zastrzegł wyłącznie dla siebie. Myślę jednak, że cud Niepokalanego Poczęcia wskazuje nam przede wszystkim na to, co czyni łaska z człowiekiem otwartym na jej działanie. To nie ze względu na własne zasługi Maryja jest cała piękna, poczęta bez pierworodnej zmazy. To zstępująca z góry Miłość czyni takie cuda! Jestem głęboko przekonana, że ta uroczystość odkrywa przed nami tajemnicę marzeń i tęsknot Boga Ojca wobec człowieka.

Kobieta Łaski

Maryja, będąc nową Ewą, nie tylko przywraca nam raj, ale również przypomina o rzeczywistości jeszcze piękniejszej [...].