Jak prosty znak - złożony z kilku kresek i kolorowego tła - niesie ze sobą całe bogactwo treści, tak w rodzinie proste gesty i szczere słowa tworzą wymowne znaki wzajemnej miłości.

Bóg obdarzył człowieka zdolnością kochania i odbierania miłości. Ale jak ją zrealizować? Zostawił to rozumowi i woli człowieka. Miłość nie jest produktem, który został jakoś wpisany w świadomość człowieka; ani nie jest jakąś funkcją, która automatycznie uaktywnia się w odpowiednim czasie, by kogoś pokochać. Człowiek musi się uczyć miłości, nie tylko na dobrych wzorcach, zaczerpniętych z własnej rodziny, ale również na błędach, które sam popełnia w swoim życiu.

Jestem kochany, bo byłem chciany

Bardzo ważny znak miłości, który człowiek powinien odkryć w swojej rodzinie, to świadomość bycia chcianym. Zazwyczaj małżonkowie planują liczbę dzieci. Niektórzy jednak wzbraniają się przed poczęciem kolejnego dziecka, powołując się na trudne warunki bytowe. Kiedy przytrafi się nieprzewidziana "wpadka" - pomimo stosowania metod moralnie godziwych (jak np. naturalne planowanie rodziny), czy niegodziwych (jak antykoncepcja) - to takie niechciane dziecko nie będzie znakiem prawdziwej miłości, która jest zawsze otwarta na życie (por. Humanæ vitæ, 9).

Miłość bowiem jest płodna, twórcza - powołuje do istnienia, daje życie i jest gotowa oddać życie swoje, tworząc zdrową i prawdziwą wspólnotę rodzinną, w której każdy ma świadomość, że jest chciany i kochany po prostu dlatego, że jest. Taka miłość jest obrazem Boga, który chciał istnienia człowieka ze względu na niego samego. Proste życie w kochającej się rodzinie znaczy więcej niż luksusy bogatego egoizmu.

Z drugiej strony dziecko nie jest rzeczą, którą się ma, czy własnością, którą się posiada! W normalnej sytuacji stwierdzenie "mam dziecko" znaczy o wiele więcej od stwierdzenia "mam samochód". Z dzieckiem wchodzi się w taką relację miłości, która przekracza bramy śmierci. Relacja dzieci i rodziców pozostaje na wieki. Dlatego syn nad grobem matki nie powie: "Tu leży pani, która była moją matką", ale: "Tu leży moja mama". Zaś o samochodzie może powiedzieć: tu leży ten złom, który kiedyś był moim samochodem.

Czas to miłość

Miłość ma czas - poświęca go dla tego, którego kocha, przebywa z nim, jest blisko. Dlatego fizyczna obecność rodziców w życiu dziecka jest kolejnym znakiem miłości.

Bycie matką i ojcem to kariera, w której nie ma miejsca na przestój. Miłość bowiem nie ma urlopu. Miłości do własnych dzieci nie da się zastąpić materializmem czy ekstrawagancją wspólnych wakacji raz w roku. Dom, w którym rodzice zredukowali swą miłość do wymiaru ekonomicznego, zionie pustką i chłodem. Dziecko, nie znajdując w nim ciepła akceptacji i zrozumienia, szuka ich poza jego zimnymi murami, znajdując go bardzo często w towarzyszach "spod ciemnej gwiazdy".

Dziecko odnajdzie miłość swoich rodziców tylko w codziennej ich obecności, w byciu dostępnym "na wyciągnięcie ręki", w poczuciu bliskości i w stałej możliwości przytulenia się. W przeciwnym razie może się przydarzyć, że do ojca, którego dziecko rzadko widuje w domu, zacznie ono mówić per "pan".

Jeśli mnie kochasz - bądź przy mnie

Niezbędnym wymiarem fizycznej obecności jest zaspokajanie potrzeb emocjonalnych swoich dzieci. To ono stanowi treść czasu miłości poświęconego dzieciom. Niestety, coraz więcej rodziców jest dziedzicznie obciążonych chłodem uczuciowym - nie widzą potrzeby okazywania czułości swoim dzieciom, gdyż sami jej nie doznali. A kto powie swojej córce, że jest piękna, jeśli nie ojciec - pierwszy mężczyzna w jej życiu - by nie miała kompleksu niższości? Kto, jeśli nie matka, doceni walory syna - pierwsza kobieta jego życia - by mógł nabrać pewności siebie? "Jestem brzydka", "nie wiem, co robić", "boję się otworzyć" - to najczęstsze słowa osób zranionych emocjonalnie przez swoich rodziców. Właściwa emocjonalna obecność rodziców przy dziecku owocuje w jego dorosłym życiu poprawnym obrazem samego siebie [...].