Dwaj papieże - św. Paweł VI i św. Jan Paweł II - byli absolutnie pewni wzorowego charakteru miłości Ojca Maksymiliana Kolbego do Boga i ludzi.

30 stycznia 1969 r. papież Paweł VI stwierdził, że Ojciec Maksymilian przez całe życie praktykował cnoty heroiczne i zasługuje na tytuł "Czcigodny". Istnieje ogromna liczba udokumentowanych łask otrzymanych za jego wstawiennictwem między 1946 a 1982 r. Dwie z nich zostały potwierdzone przez papieża Pawła VI, co otworzyło drogę do beatyfikacji, która odbyła się 17 października 1971 r. w bazylice św. Piotra w Rzymie: lipiec 1948 r. - Angela Testoni została w niewytłumaczalny sposób wyleczona z gruźlicy jelit po modlitwach do Ojca Maksymiliana; sierpień 1950 r. - umierający Franciszek Ranier w ten sam sposób został uzdrowiony ze zwapnienia tętnic.

Papież Paweł VI traktował Ojca Kolbego jako wzór do naśladowania i pragnął go osobiście beatyfikować. Ojciec Maksymilian był pierwszą osobą w historii Kościoła beatyfikowaną przez papieża. Ten papież wcześniej w 1963 r. podpisał dekret Soboru Watykańskiego Nostra aetate, stanowiący kluczowy krok w kierunku dobrych relacji między Kościołem katolickim a judaizmem, wzywający wszystkich wierzących w Chrystusa, aby potępili wszelkie „akty nienawiści, prześladowania, przejawy antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez kogokolwiek kierowane były przeciw Żydom" (Nostra aetate, 4).

Papież Jan Paweł II zaś, który w 1982 r. kanonizował Ojca Maksymiliana jako Męczennika Miłości, przez cały swój pontyfikat pilnie pracował nad poprawą stosunków między Kościołem rzymskokatolickim a judaizmem. Budował więzi ze społecznością żydowską, nazywając naród żydowski "starszymi braćmi w wierze".

Proces kanonizacyjny

Kanonizacja w Kościele rzymskokatolickim nie jest łatwym procesem [...].