Z pism i nauczania sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego - założyciela ruchu oazowego, o Niepokalanej, Jej Rycerstwie i św. Maksymilianie Marii Kolbem.

Oddanie się Niepokalanej musi być bezgraniczne i ufne. W naszym oddaniu się Niepokalanej istotną rolę odgrywa nasza wola. Wszystko inne na niej się opiera.

Niektórzy dokonują aktu oddania pod wpływem chwilowego uczucia, wywołanego bodźcami zewnętrznymi: kazaniem, nabożeństwem, pielgrzymką. Oddanie takie zwykle nie przynosi owoców trwałych. Zwykle zapomina się o nim, gdyż uczucie człowieka jest zmienne. Na nim nie można budować pobożności. Wadą narodową Polaków jest uczuciowa pobożność. Polak - będąc w grzechach - modli się, płacze, krzyżem leży, a żyje niemoralnie, w pijaństwie itp. Życie codzienne zaprzecza okazywanym objawom pobożności.

Wola nasza a wola Boża

Nauczycielem naszym może być św. Maksymilian. Mówi on, że prawdziwe nabożeństwo i oddanie się Niepokalanej musi się opierać na woli. "Pamiętajmy, że istotą naszego oddania i doskonałości oddania się nie jest uczucie ani pamięć, ale wola. Jeśliby więc kto nie czuł wcale słodkości obcowania z Nią (chociaż zwyczajnie jest inaczej) - ani by nie mógł pamiętać, myśleć dużo o Niej z jakichkolwiek powodów, jeżeli wola trwa przy Niej, jeżeli nie odwołuje swego oddania się, ale wedle możności odnawia je jeszcze - niech będzie spokojny, bo Ona króluje w jego sercu. A wolę możemy kontrolować łatwo. Baczmy tylko, by coraz doskonalej zgadzała się z Jej wolą i coraz doskonalej pełniła Jej wolę".

Oddanie Niepokalanej jest aktem woli. Wola podtrzymuje jego trwanie i wprowadza w życie czynne. Choćby uczucie nie doznawało żadnych wrażeń, a wola trwała w oddaniu - oddanie to jest właściwe i dobre.

Akt oddania się Niepokalanej należy często odnawiać, by ono było żywe. Dopóki nie odwołamy swojego oddania, jesteśmy własnością Niepokalanej. Realizacja oddania należy wyłącznie do woli. Jest ono stałym stanem około którego skupia się praca całego życia. Oddanie praktycznie polega na uzgadnianiu naszej woli z wolą Niepokalanej. Jest ono naszą drogą uświęcenia, gdyż istota świętości polega na pełnieniu woli Bożej, czyli woli Niepokalanej. Trzeba umieścić znak równania miedzy małym "w" a dużym "W", czyli wolą naszą i wolą Niepokalanej. Cała doskonałość mieści się w tym, by nasza wdvzola była zgodna z wolą Niepokalanej, bo Niepokalana jest najdoskonalej zjednoczona z Bogiem.

Ewangelia opisuje nam życie Syna Bożego. Widzimy w niej, że Jezus całe życie pełnił wolę Ojca. Zgodnie z wolą Ojca Jezus przez lat 30 prowadził życie ukryte w Nazarecie. Zdawać by się mogło, że nie wykorzystał tych 30 lat. Przecież w tym czasie mógł obejść cały świat. Ilu ludzi mógł nawrócić? Ile cudów zdziałać? Jednak On, zgodnie z wolą Ojca, pracuje cicho w warsztacie przez lat 30, mówiąc nam w ten sposób, że nie wielkie czyny, lecz wola Boża jest najważniejsza.

W życiu publicznym Jezus zawsze szuka woli Ojca. "Chwałą moją jest chwała Ojca" - mówi w Ewangelii św. Jana. Na pustynię poszedł wiedziony duchem Bożym. W czasie nauczania zwraca się tylko do Żydów, choć Jego gorące Serce pragnie objąć wszystkich, bo taka jest wola Ojca.

Do Apostołów mówi: "Mam pokarm, którego wy nie znacie. Pokarmem tym jest pełnienie woli Ojca". W Ogrójcu, choć krwawym potem się oblewa, jednak zgadza się z wolą Ojca. Do strwożonych Apostołów mówi: "Czyż mniemacie, że nie mogłoby mnie obronić dwanaście hufców aniołów? Jakoż się tedy wypełnią pisma?". W męce konania, by wypełnić pisma, rzekł: "pragnę"; gdy się wszystko wypełniło, rzekł: "wykonało się". Spełnił to, co chciał Ojciec.

Zawsze zgodna

Całe życie Niepokalanej upłynęło na pełnieniu woli Bożej: "Oto ja służebnica Pańska" [...].