"W świętym Kościele każdy wspiera wszystkich i wszyscy są wsparciem każdego".

Pan Bóg, stwarzając człowieka, wyznaczył mu określoną rolę do spełnienia. Każdy odczytuje ją przez różne znaki Bożego działania, natchnienia. Bóg stworzył człowieka jako istotę rozumną, wolną, obdarzoną godnością dziecka Bożego, będącą fundamentem praw człowieka. Powołał go do rzeczy pięknych i dobrych, do realizacji szlachetnych celów i dzieł. Zatem człowiek, jako wolny w podejmowaniu wyborów i świadomy konsekwencji popełnionych czynów, ponosi za nie odpowiedzialność.

Bóg zostawia człowiekowi możliwość wyboru, ale zachęca, aby pośród różnych sytuacji życiowych wybierał życie. "Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście (...). Kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie" – spełnione, w obfitości i z Bożymi błogosławieństwami, wypełnione dobrem i miłością. Musi także dokonywać ciągłego wyboru religijnego i moralnego. "Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego" (Pwt 30,15-20).

Życie ludzkie zostało powierzone człowiekowi jako skarb, bezcenny dar, o który człowiek ma się troszczyć i szanować go. Jest ono "święte i nienaruszalne w każdej fazie rozwoju i kondycji" (Jan Paweł II, Evangelium vitae – EV 87), niezależnie od tego, czy dana osoba jest zdrowa, czy chora, w pełni sprawna czy z niepełnosprawnością, bogata czy biedna. Każdemu przysługuje godność jako osobie ludzkiej od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Jest to wartość trwała, niezbywalna.

Dlatego prawo cywilne musi zapewnić wszystkim członkom społeczeństwa poszanowanie tego podstawowego prawa do życia, musi je uznać i chronić. Ponadto "życie i zdrowie fizyczne są cennymi dobrami powierzonymi nam przez Boga". Dlatego "mamy się o nie rozsądnie troszczyć, uwzględniając potrzeby drugiego człowieka i dobra wspólnego" (KKK 2288), oddając każdemu bliźniemu posługę miłości, broniąc jego życia i wspomagając je zawsze, a zwłaszcza kiedy jest słabe lub zagrożone. Dobro zawsze procentuje, a jeden gest życzliwości czy okazanie serca drugiej osobie może zmienić wszystko. Powinniśmy troszczyć się o życie nie tylko jako jednostki, ale także jako wspólnota, czyniąc z bezwarunkowego szacunku dla życia fundament nowego społeczeństwa (por. EV 77).

Św. Jan Paweł II podkreślał, jak ważna jest ta globalna ochrona praw ludzkich i społecznych, oparta na zasadach moralnych, szczególnie tych sformułowanych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 r., mających służyć budowaniu świata, w którym panuje bezpieczeństwo, porządek, poszanowanie praw, wzajemna zgoda i pokój. Już św. Jan XXIII w encyklice Pacem in terris zauważył, że wszyscy powinni współpracować w tworzeniu nowej organizacji rodziny ludzkiej, aby zapewnić pokój i zgodę między narodami, przyczyniając się do ich pełnego rozwoju.

Jako uczniowie Jezusa jesteśmy wezwani, aby stawać się bliźnim każdego człowieka (Łk 10,29-37), poświęcając szczególną uwagę ubogim, samotnym, potrzebującym. Służąc drugiemu człowiekowi – głodnemu, spragnionemu, nagiemu, choremu, uwięzionemu, a szczególnie nienarodzonemu czy starszemu cierpiącemu lub bliskiemu śmierci – służymy samemu Jezusowi, który powiedział: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25,40).

Zatem naszym zadaniem, wręcz powołaniem (życiową rolą), jest troska "o całe życie i o życie wszystkich" oraz dotarcie do samych korzeni życia i miłości (por. EV 87), które objawiają się w postawie żarliwego i stanowczego "tak" wobec życia, przez codzienne wybory, podejmowane decyzje, jak również akceptację innych, z zachowaniem chrześcijańskiej tożsamości. Również poprzez pracę, która nas uszlachetnia, ubogaca, otwiera na dobro, którym możemy się dzielić, możemy dawać świadectwo naszej służby życiu i całemu społeczeństwu.

Mimo różnych trudności i niejasności, pomimo propagandy cywilizacji śmierci, każdy człowiek szczerze otwarty na prawdę i dobro może dzięki światłu rozumu i pod wpływem tajemniczego działania łaski rozpoznać w prawie naturalnym wypisanym w sercu świętość ludzkiego życia od poczęcia aż do kresu oraz dojść do przekonania, że każda ludzka istota ma prawo oczekiwać absolutnego poszanowania fundamentalnego prawa do życia (por. EV 2).

O Maryjo, Matko Miłosierdzia,
czuwaj nad wszystkimi,
aby nie był daremny Krzyż Chrystusa,
aby człowiek nie zagubił drogi dobra,
nie utracił świadomości grzechu
i umiał głębiej ufać Bogu
"bogatemu w miłosierdzie",
by z własnej woli spełniał dobre czyny,
które Bóg z góry przygotował
i w ten sposób żył
"ku chwale Jego majestatu"

(Jan Paweł II, Veritatis splendor 120)