Pewien człowiek miał syna. Ten syn był bardzo zły i tata nie bardzo już wiedział, jak temu zaradzić. Pewnego dnia powiedział synowi: "To jest deska. Po każdym twoim złym czynie będę w tę deskę wbijał jeden gwóźdź. Po każdym dobrym czynie będę ten gwóźdź wyciągał". Kiedy zaczął to robić, deska bardzo szybko zapełniła się gwoździami. Bardzo rzadko którykolwiek z tych gwoździ był wyjmowany. Pewnego dnia syn zobaczył, że cała deska jest nabita gwoździami. Przeraził się, gdy pomyślał, że tak wygląda jego dusza. Z trudem, ale konsekwentnie zaczął czynić dobro. Po pewnym czasie ojciec podszedł do syna i pokazał mu deskę, na której nie było już ani jednego gwoździa. Syn jednak zauważył, że po gwoździach pozostały na desce dziury.

Tak jest po spowiedzi. Odpuszczone są grzechy, ale pozostaną po nich "dziury", jeśli ich czymś nie wypełnimy. Ewangelia poucza, że w to wolne po grzechach miejsce wejdzie albo Jezus ze swoim dobrem, albo szatan ze swoim złem. Trzeba te "dziury" zapełnić dobrem, czyli wytworzyć w sobie takie stałe dyspozycje, które powodują, że czynienie dobra przychodzi nam z łatwością. Takie dyspozycje nazywamy cnotami - w przeciwieństwie do wad, które są dyspozycją do czynienia zła z łatwością. Mamy cztery podstawowe cnoty, nazywane kardynalnymi.

Cnota roztropności

Podstawą cnoty roztropności jest pamięć. Każdy z nas ma doświadczenie zła i dobra. Pamięć pozwala przypomnieć sobie i przeanalizować, jakie były przyczyny, okoliczności czynu dobrego lub złego. Dzięki tej sprawności możemy wyciągać wnioski z historii własnej i z historii innych ludzi. Cnota roztropności, to umiejętność uczenia się na błędach swoich i innych, ale również i na sukcesach, kiedy coś dobrego udało się zrobić nam samym czy innym ludziom. Jest to zdolność do zdobywania mądrości życiowej. Innymi słowy, roztropność jest umiejętnością korzystania z daru rozumu, korzystania z wiedzy już posiadanej i wiedzy, którą możemy jeszcze zdobyć.

Chrześcijańskie życie polega na tym, żeby naśladować Jezusa Chrystusa, upodobnić się do Niego. Aby o tym pamiętać, św. Jan od Krzyża proponuje, aby stawiać sobie pytanie: Co by Jezus zrobił na moim miejscu, mając mój wiek, moje zdrowie i okoliczności, w jakich ja żyję? Jak by Jezus postąpił? Czy powiedziałby to, co ja chcę powiedzieć? Czy poszedłby tam, gdzie ja chcę pójść?

Kiedyś przyszedł do filozofa Sokratesa pewien człowiek i podekscytowany mówi:

- Słuchaj, coś ci powiem, rewelacja...