Po Liturgii Słowa (...) następuje druga konstytutywna część Mszy świętej, którą jest Liturgia Eucharystyczna. W niej Kościół, poprzez święte znaki, nieustannie uobecnia Ofiarę nowego przymierza, przypieczętowanego przez Jezusa na ołtarzu krzyża.

Krzyż był pierwszym ołtarzem chrześcijańskim, i kiedy podchodzimy do ołtarza, by odprawiać Mszę świętą, pamięcią wracamy do ołtarza krzyża, na którym została złożona pierwsza ofiara. Kapłan (...) czyni to, co Pan sam uczynił i polecił uczniom podczas Ostatniej Wieczerzy: wziął chleb i kielich, złożył dziękczynienie, podał uczniom, mówiąc: "Bierzcie, jedzcie..., pijcie; to jest Ciało moje...; to jest kielich Krwi mojej. To czyńcie na moją pamiątkę".

Posłuszny nakazowi Jezusa, Kościół podzielił Liturgię Eucharystyczną na momenty odpowiadające Jego słowom i czynnościom w przeddzień męki. I tak podczas przygotowania darów przynoszone są do ołtarza chleb i wino, czyli te składniki, które Chrystus wziął w swoje ręce. W Modlitwie Eucharystycznej składamy Bogu dziękczynienie za dzieło odkupienia, a złożone dary stają się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa. Następuje łamanie chleba i Komunia święta, przez które przeżywamy doświadczenie Apostołów, którzy przyjęli dary eucharystyczne z rąk samego Chrystusa.

Pierwszej czynności Jezusa: "wziął chleb i kielich z winem", odpowiada zatem przygotowanie darów. Jest to pierwsza część Liturgii Eucharystycznej. Dobrze jest, by to wierni przynosili kapłanowi chleb i wino, ponieważ oznaczają one duchową ofiarę Kościoła, zgromadzonego na Eucharystii. (...). W odniesieniu do tego znaczące jest, że kiedy biskup wyświęca nowego kapłana, przekazując mu chleb i wino, mówi: "Przyjmij dary ludu świętego, które mają być ofiarowane Bogu". (...) W znakach chleba i wina wierny lud składa swoje dary w ręce kapłana, który umieszcza je na ołtarzu, czyli stole Pańskim, który jest "ośrodkiem całej Liturgii Eucharystycznej" (OWMR, 73). A zatem centrum Mszy świętej jest ołtarz, a ołtarzem jest Chrystus (...). W "owocu ziemi i pracy rąk ludzkich" jest zatem ofiarowane zobowiązanie wiernych, że posłuszni słowu Bożemu będą czynili z siebie "ofiarę miłą Bogu Ojcu Wszechmogącemu", "na pożytek (...) całego Jego Kościoła świętego". I tak "życie wiernych, (...) ich cierpienia, modlitwy i praca łączą się z życiem (...), cierpieniami, modlitwami i pracą Chrystusa i z Jego ostatecznym ofiarowaniem się oraz nabierają w ten sposób nowej wartości" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1368).

(...) Chrystus potrzebuje tej małej rzeczy. Pan prosi nas o niewiele, a daje nam tak dużo. (...). Prosi nas o dobrą wolę w zwykłym życiu; prosi nas o otwarte serce, prosi nas, byśmy chcieli być lepsi, ażebyśmy przyjęli Jego, który ofiarowuje nam samego siebie w Eucharystii; prosi nas o te symboliczne dary, które potem staną się Jego Ciałem i Krwią. Obrazem tego ofiarniczego ruchu modlitwy jest kadzidło, które spalając się, wyzwala wonny dym, unoszący się do góry; okadzanie darów, którego dokonuje się w dni świąteczne, okadzanie krzyża, ołtarza, kapłana i ludu kapłańskiego w widzialny sposób ukazuje ofiarniczą więź łączącą to wszystko z ofiarą Chrystusa (...).

Wszystko to wyraża również modlitwa nad darami. W niej kapłan prosi Boga, by przyjął dary, które składa Mu Kościół, prosząc o owoc cudownej wymiany między naszym ubóstwem i Jego bogactwem. W chlebie i winie składamy Mu ofiarę naszego życia, aby została przemieniona przez Ducha Świętego w ofierze Chrystusa i stała się z Nim jedną ofiarą duchową, miłą Ojcu.

Niech duchowość daru z siebie, której uczy nas ten moment Mszy świętej, oświeca nasze dni, relacje z innymi, to, co robimy, cierpienia, jakie napotykamy, i pomaga nam budować ziemskie miasto w świetle Ewangelii.

Papież Franciszek, Audiencja generalna, 28 lutego 2018 r.