Jest coś fascynującego w gwarze wielkich miast. Szum pędzących samochodów, trąbiące klaksony, ludzie biegnący do tramwaju, pary kłócące się ze sobą, biznesmeni nieodklejający się od swych telefonów, reklamy zewsząd przekonujące o doskonałości prezentowanego produktu. Wszystko to tworzy bardzo szczególną kulturę funkcjonowania, w której człowiek uczy się żyć. Z czasem staje się ona czymś zwyczajnym do tego stopnia, że bez tej gmatwaniny rozmaitych dźwięków człowiek nie umie funkcjonować.

Zagłuszyć siebie

Ten wszechobecny pęd zdaje się nadawać pewien rytm życiu. Gdy on nagle cichnie, milknie, znika, gubimy się, nie bardzo wiemy, co się wokół nas dzieje. Jest za cicho, za spokojnie, ale nie to jest najgorsze. Najtrudniejsza staje się możliwość usłyszenia samego siebie. Cały otaczający świat, który do tej pory swoim szumem, dźwiękiem, kolorem, próbował skupić naszą uwagę na wszystkim dookoła, nagle umilknął. Teraz nasza uwaga skupiona jest na nas samych i jakże często ogarnia nas strach związany z tym, czego możemy się o sobie dowiedzieć. Wielu współczesnych boi się przebywać w ciszy. Dla wielu jest ona tak nieprzyjemnym doświadczeniem, że uczą się, pracują, a nawet zasypiają ze słuchawkami na uszach. Wielu z nas słucha muzyki, audycji radiowej, ale zapytani o to, co usłyszeliśmy, nie znajdujemy odpowiedzi.

Dlaczego współczesny człowiek potrzebuje zagłuszaczy? Co próbuje w sobie zagłuszyć? Najczęściej chyba samego siebie. Być może świadomość ciszy, która zmusiłaby go do jakiejś refleksji nad dotychczasowym życiem, jest tak przerażająca. Być może wynika to z przekonania, że w ciszy, przemyślawszy swoje zachowanie, uznałby, że trzeba coś w nim zmienić, a to wymagałoby jakiejś pracy. Na dodatek byłaby to najtrudniejsza możliwa praca: nad sobą. I choć wiele jest dziś szkół proponujących samoświadomość, samodoskonalenie, samouzdrawianie, samouwalnianie - to zawsze wiążą się one z jakimś wysiłkiem zajrzenia w głąb siebie. [...]