Ludzie widzą to, czym jest Kościół, patrząc na niego w parafiach. Kościół powszechny i partykularny realizuje się, rozkwita, dojrzewa i rośnie w mierze, w jakiej dojrzewają, rozkwitają i rosną parafie (Mons. L. Bettazzi).

Błogosławieni ci, którzy cierpią, kiedy nie widzą Kościoła tak pięknego, jakby chcieli, i pozostają mimo to poddani i wierni (Teilhard de Chardin).

Nie odnowimy Kościoła, odnawiając innych, ale odnawiając samych siebie (Vittorio Bachelet).

Kościół nie ma tu swojego mieszkania; nie zatrzymuje się. Jest wędrowcem, nie buduje własnego siedliska. A swoje dzieci naucza, aby nie przyzwyczajały się do życia tu, na ziemi, aby nie budowały tu swojej siedziby; ponieważ tu na ziemi są jakby przejazdem (Jacques-Bénigne Bossuet).

Spraw, o Boże mój, abym umarł na łonie Twojego Kościoła, poza którym nie ma zbawienia (Claude La Colombière).

Wierzymy, że Kościół jest święty, ale są w nim ludzie grzeszni. Trzeba odrzucić chęć utożsamiania się jedynie z bezgrzesznymi. Jak mógłby Kościół wykluczyć ze swojej wspólnoty ludzi grzesznych? To dla ich zbawienia Chrystus wcielił się, umarł i zmartwychwstał. (...). Trzeba unikać aroganckiej pozy sędziów minionych pokoleń, które żyły w innych czasach i w innych okolicznościach. Potrzeba pokornej szczerości, by nie negować grzechów przeszłości, ale też nie rzucać lekkomyślnie oskarżeń bez rzeczywistych dowodów, nie biorąc pod uwagę różnych ówczesnych uwarunkowań (Benedykt XVI).

Czy patrzyłeś na witraże od zewnątrz świątyni? Trzeba być wewnątrz i oglądać je przy pełnym świetle. Od zewnątrz nie można zrozumieć Kościoła, a od wewnątrz trzeba nań rzucić światło Ducha Świętego. Trzeba patrzeć na Jego oblubienicę oczami Jezusa i kochać Jego sercem (Daniel Ange).