Jako w dzień sądny z grobowca wywoła
umarłą przeszłość trąba archanioła.

(Adam Mickiewicz, Konrad Wallenrod)

Ostatni organowy ton rozbrzmiewa w powietrzu przepojonym zapachem kadzidła. Niepozorna postać zakonnika znika za drzwiami zakrystii. Światła gasną, zapada cisza. Wierni trwają na modlitwie, w skupieniu wpatrując się w jedyny oświetlony punkt świątyni, górujący nad wszystkimi i wszystkim tron Pański. Razem, choć osobno. Każdy indywidualnie przeżywa swoje spotkanie z Bogiem-Człowiekiem.

Tylko jeden element tej scenerii jest naprawdę ważny, naprawdę potrzebny. Najmniejszy, najczystszy i najbardziej niepozorny. Wąskie, białe drzwi prowadzące ku wieczności. Jakże to jednak trudne do zaakceptowania dla ludzkich zmysłów!

Próbują więc one od ogółu przejść do tego jedynego szczegółu, w którym zamyka się życie człowieka, a który w pełni koi tylko dusze świętych.

Korona z cierni

Ułomek chleba otoczon jest koroną. [...]