Abraham to jeden z pierwszych w dziejach zbawienia wstawienników - i to z inicjatywy samego Boga. Może dziwić, dlaczego Bóg tak pokierował Abrahamem, by ten prosił o miłosierdzie dla Sodomy i Gomory. Na to zdziwienie odpowiedzią może być tylko jedno: Bóg tak chciał.

Człowiek nieraz musi stoczyć wewnętrzną walkę, by zrezygnować z własnych oczekiwań, a przyjąć objawiającą się Bożą wolę. Kiedy stajemy wobec osobistego nieszczęścia lub dotkliwej tragedii, samo stwierdzenie o Bożej woli nie wystarcza. I jak ultimatum stawiamy Bogu pytanie: "Dlaczego?".

Wierzący znajduje pokrzepienie, a nieraz i odpowiedź, w Bożym słowie, w Biblii:

Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami (...). Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi (Iz 55,8-9).

Ty proś Hioba

Inną próbą odpowiedzi na niezrozumiałe, z ludzkiego punktu widzenia, decyzje Boga jest historia Hioba. "Był to mąż sprawiedliwy, prawy, bogobojny i unikający zła", a jednak dotknęło go wielkie nieszczęście: stracił wszystko - najbliższych i cały majątek, i zdrowie. W swoim położeniu znalazł "życzliwych doradców", którzy osądzili go według wyuczonych przez Prawo kryteriów: Bóg karze nieprawych, a cierpienie jest owocem grzechu. Mimo że go dobrze znali, dla nich Hiob był człowiekiem nieprawym i grzesznym.

W jakże podobnym położeniu znalazła się młoda Żydówka z Nazaretu, Maryja, która wróciła od krewnej swej Elżbiety w zaawansowanej ciąży. W tym przypadku jednak ten, który Ją bardzo dobrze znał, Józef, nie oskarżył Jej, ale cały ciężar ludzkich domysłów i oskarżeń był gotowy przyjąć na siebie. [...]