Obok sakramentu małżeństwa, sakrament bierzmowania należy do najmniej świadomie przyjmowanych sakramentów w Kościele.

Oba sakramenty są często przyjmowane jako pewien rodzaj konieczności i zgodności z tradycją, nie zaś jako potrzeba i dążenie do świętości.

Istnieje zatem paląca potrzeba ponownego odrodzenia w sobie świadomości znaczenia tego sakramentu dla życia chrześcijańskiego.

1. Wychodząc od Ducha Świętego

Na wstępie warto uświadomić sobie rolę, jaką w dziele Kościoła i życiu człowieka pełni Trzecia Osoba Boska. Greckie słowo określające Ducha - pneuma - wskazuje na powietrze, wiatr czy tchnienie. Tak więc już z samej nazwy Duch Święty jawi się jako Ożywiciel, bez którego oddechu wszystko staje się martwe (por. Ez 37,1nn). On jako powiew staje się siłą napędową Kościoła poprzez wieki - On wieje kędy chce (por. J 3,8). A zatem łapiąc w żagle ów wiatr Ducha, człowiek staje się mocą nie do zatrzymania - biegnie bez wytchnienia, w wiecznej młodości Ducha - jak mówi Izajasz (40,31) - gnany niejako mocą Boskiego wiatru. On staje się Tym, który nadaje głos prorokom ("Wierzę w Ducha Świętego..., który mówił przez proroków"). Jego tchnienie w krtani nadaje wielkie słowa ludzkiej mowie i modlitwie człowieka. W końcu tenże Duch w mocy swego działania z mocą huraganu może obalić w człowieku to, co stare, a wybudować zupełnie nowe. Ze starego człowieka uczynić nową postać według Ducha Pańskiego.

2. Sakrament dojrzałości chrześcijańskiej

Przyjęcie sakramentu bierzmowania winno być znakiem dojrzałości chrześcijańskiej, która uzdalnia człowieka do przyjęcia wszystkich zadań płynących z tego sakramentu. Sakrament ten w sposób ściślejszy wiąże człowieka z Kościołem i jego Głową - Jezusem Chrystusem. Człowiek, dając odpowiedź wiary, pragnie jeszcze ściślej włączyć się w zbawcze dzieło Chrystusa, stąd przyjęcie sakramentu dojrzałości kładzie na bierzmowanego obowiązek świadczenia słowem i czynem o Jezusie. Owo zjednoczenie bierzmowanego z Kościołem znajduje swoją szczególną symbolikę w osobie szafarza - biskupa, który stoi na czele lokalnego Kościoła, który przyjmuje zewnętrzne i publiczne potwierdzenie pragnienia włączenia się w zbawczą misję Kościoła hierarchicznego i powszechnego.

[...]